Ο λόγος περί Δημόκριτου. Ποιο ιδιοκτησιακό; Γνωρίζουν την ιστορία;

(Άρθρο του Μελέτη Μανώλη Διευθυντή του Επιμελητηρίου)

Τον τελευταίο καιρό και κυρίως μετά την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Επιμελητηρίου Εύβοιας για αξιοποίηση του Δημοκρίτου εμφανίστηκαν ορισμένα άτομα και κάποια από αυτά παρέσυραν και ορισμένους φορείς και άρχισαν να αμφισβητούν την κυριότητα του Επιμελητηρίου Ευβοίας επί του οικοπέδου και των εγκαταστάσεων της πρώην Τεχνικής Σχολής Δημόκριτος .

Δεν με ενδιαφέρουν οι σκοπιμότητες αυτών των ατόμων αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να εξεταστούν.
Δεν με ενδιαφέρουν οι προσωπικές αντιπαλότητες που βγήκαν στο φως είτε μέσα σε συνεδριάσεις είτε μέσω δηλώσεων σε εφημερίδες και ραδιόφωνα και σε τι απέβλεπαν.
Δεν με ενδιαφέρει επίσης αν αυτοί που μιλάνε είναι ενήμεροι επί του θέματος ή όχι (άλλωστε όλοι κρινόμαστε και γι αυτά που κάνουμε και γι αυτά που λέμε).
Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να μάθουν όλοι όλο το ιστορικό και όταν αποκτήσουν ολοκληρωμένη εικόνα και τους περισσεύσει θράσος τότε να έρθουν να αμφισβητήσουν το ότι ο Δημόκριτος ιδιοκτησιακά ανήκει στο Επιμελητήριο.

Για να λάμψει η αλήθεια να μπουν τα πράγματα στην θέση τους και να υπάρξει μία ολοκληρωμένη εικόνα επί του ιδιοκτησιακού του Δημοκρίτου θα προσπαθήσω να κάνω μία ιστορική διαδρομή σε βαθμό που να μην κουράσει (γατί υπάρχουν πολλά που πρέπει να ειπωθούν) αλλά και που να μην αφήνει ερωτηματικά.

Ερχόμαστε λοιπόν πολύ πίσω τότε που τουλάχιστον ορισμένοι από αυτούς που σήμερα μιλάνε ή δεν είχαν γεννηθεί ή δεν είχαν λόγω ηλικίας άποψη. Βρισκόμαστε στο έτος 1947 μία περίοδος πολύ δύσκολη. Όλοι τουλάχιστον συμφωνούν σε αυτό.

Σε αυτή λοιπόν την δύσκολή περίοδο εμφανίζεται ένα Εμπορικό Επιμελητήριο που τολμά που κάνει το άλμα που αφήνει την ανάγκη της ημέρας που ήταν η επιβίωση εμφανίζεται ένα Επιμελητήριο με όραμα ελπίδα και που βλέποντας μπροστά παίρνει την απόφαση να ιδρύσει μία Τεχνική Σχολή για το καλό της περιοχής. Γι αυτή του την απόφαση φυσικά το Επιμελητήριο δικαιώθηκε.

Για την ιστορία αναφέρω τα ονόματα αυτών που πήραν αυτή την ιστορική απόφαση γιατί αξίζει να τους μνημονεύουμε. Αυτοί λοιπόν που πήραν την απόφαση είναι οι:

1) Ι. Αίσωπος 2) Ι. Περδίκης 3) Κ. Λινάρδος 4) Γ. Αληφαρμάκης 5) Αντ. Μουστάκας 6) Ευάγ. Καστριώτης 7) Π. Πανουσίου 8) Γ. Ζορμπαλάς 9) Ν. Άνθιμος 10) Γ. Βαϊμάκης 11) Αχιλλ. Μελισσάρης 12) Γεωργ. Αγγελέτος.

Ήταν η 11η Φεβρουαρίου του 1947 και μάλιστα 12 το μεσημέρι ημέρα που έμεινε όπως αποδείχτηκε στην ιστορία για την περιοχή μας. Ήταν ιστορική απόφαση αφού σε ένα κατεστραμμένο κράτος κάποιοι οραματίστηκαν την ανάπτυξη μία ανάπτυξη που κάποιοι άλλοι σήμερα στην εποχή μας πολεμάνε και θα δούμε το γιατί.
Πήρε λοιπόν την απόφαση το Επιμελητήριο και ζήτησε από το Υπουργείο την άδεια ίδρυσης. Και εισακούστηκε το Επιμελητήριο και εγκρίθηκε η δημιουργία Τεχνικής Σχολής.

Ιδρύθηκε η Σχολή και ονομάστηκε (από το Επιμελητήριο) Τεχνική Σχολή Δημόκριτος του Επιμελητηρίου Ευβοίας . Επισημαίνουμε το του Επιμελητηρίου για όσους το ξεχνούν. Αυτός ο τίτλος για όσους το αμφισβητούν βρίσκεται στις πρώτες λέξεις του καταστατικού της σχολής.

Ιδρύεται λοιπόν η Σχολή και αρχίζει να λειτουργεί με την φροντίδα του Επιμελητηρίου. Το Επιμελητήριο ορίζει την Διοίκηση και στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της λειτουργίας της ο πρόεδρος της Σχολής ταυτίζεται με τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου. Αν θυμάμαι καλά εξαίρεση αποτέλεσε ο αείμνηστος Νίκος Παλαιολόγος που δεν ήταν πρόεδρος του Επιμελητηρίου αλλά Γεν. Γραμματέας και ο Μιχάλης Εμμανουηλίδης που ήταν μέλος του Δ.Σ. του Επιμελητηρίου. Επίσης το Υπουργείο Βιομηχανίας με απόφασή του ορίζει ότι ο λογιστικός και διαχειριστικός έλεγχος της Σχολής είναι του Επιμελητηρίου ενώ το Υπουργείο Παιδείας κρατά μόνο την εποπτεία στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Η Σχολή λοιπόν λόγω έλλειψης εγκαταστάσεων στεγάζεται σε ενοικιαζόμενο χώρο κάπου στην Αβάντων. Να θυμίσουμε ότι τότε ούτε το Επιμελητήριο είχε δικό του κτίριο και αυτό στεγαζόταν στον χώρο που σήμερα είναι η Δημόσια Βιβλιοθήκη στον 1ο όροφο.
Να μην φύγουμε όμως από την Σχολή. Τα πρώτα χρόνια όπως είπαμε λειτούργησε σε ενοικιαζόμενο χώρο.
Η Σχολή πέτυχε αμέσως. Από την πρώτη χρονιά έδειξε τα θετικά της αποτελέσματα και τράβηξε το ενδιαφέρον των μαθητών που έβλεπαν στην Σχολή το μέλλον τους.
Οι ανάγκες που δημιουργήθηκαν ήταν μεγάλες. Οι αίθουσες που χρησιμοποιούνταν δεν επαρκούσαν. Έτσι λοιπόν οι διοικούντες την Σχολή στράφηκαν στην ανεύρεση ιδιόκτητης στέγης.

Στις 22.6.1950 αγοράστηκε το πρώτο οικόπεδο στις 17.11.1950 το δεύτερο και στις 22.7.1957 το τρίτο. Ήταν επί προεδρίας Ιωάννου Αισώπου και Δημητρίου Σκούρα.
Έτσι λοιπόν με τις τρεις αυτές αγορές διαμορφώθηκε το υπάρχον σήμερα οικόπεδο συνολικής έκτασης σήμερα 4.216 μ2.

Λένε πολλοί σήμερα θέλω να πιστεύω μάλλον από άγνοια και όχι για άλλους λόγους ότι τα οικόπεδα αγοράστηκαν από τον Δημόκριτο και όχι από το Επιμελητήριο.
Ναι αγοράστηκαν από τον Δημόκριτο αλλά αφού ο Δημόκριτος ήταν του Επιμελητηρίου ποιος είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης;
Ναι αγοράστηκαν από τον Δημόκριτο αλλά για λογαριασμό τίνος; Ασφαλώς του Επιμελητηρίου.
Νομίζει κανείς άραγε ότι ένας φορέας που τον δημιουργεί το Επιμελητήριο που τον εποπτεύει και τον ελέγχει που τον χρηματοδοτεί για να καλύψει τα ελλείμματά του που τον διοικεί στην ουσία να αγόραζε οικόπεδο για λογαριασμό άλλου ; π.χ. του Δήμου ;
Ασφαλώς και δεν αγόρασε οικόπεδα για λογαριασμό άλλων. Τα αγόρασε για λογαριασμό του φορέα που τον ίδρυσε τα αγόρασε για λογαριασμό του φορέα από τον οποίο μετά θα ζητούσε την στήριξή του για την υλοποίηση των στόχων που το Επιμελητήριο έθετε κάθε φορά.

Γι αυτό και ο φορέας αυτός έπρεπε να εγκρίνει με ειδική απόφαση αυτές τις αγορές. Και τις ενέκρινε. Και αυτή η απόφαση έγκρισης της αγοράς των οικοπέδων είναι καταχωρημένη στο υποθηκοφυλακείο. Θα πει κάποιος καταχωρήθηκε με καθυστέρηση έ ναι με καθυστέρηση πέστε το παράληψη πέστε το ανοησία πέστε το άγνοια των τότε συμβούλων όχι όμως αυτό να αλλάξει ακόμα και το ιδιοκτησιακό;

Εκεί λοιπόν σε αυτό το οικόπεδο που τμηματικά και με πίστωση αγόρασε το Επιμελητήριο διά του Δημοκρίτου εκεί χτίστηκε πάλι τμηματικά και πάλι με τις δυνατότητες που υπήρχαν κάθε εποχή οι κτιριακές εγκαταστάσεις που σήμερα υπάρχουν και που για την κατάσταση που εμφανίζουν σήμερα κανείς μας δεν είναι υπερήφανος.
Για να χτιστούν αυτές οι εγκαταστάσεις χρειάστηκαν 25 ολόκληρα χρόνια. Πέτρα-πέτρα που λέει και ο απλός κόσμος. Και βέβαια πάνω στην πρόσοψη του κτιρίου από τότε μέχρι και σήμερα υπάρχει η 30 μέτρων πινακίδα που γράφει Τεχνική Σχολή Δημόκριτος του Επιμελητηρίου Ευβοίας . Αυτό το … του Επιμελητηρίου Ευβοίας από τους αμφισβητούντες κανείς δεν το βλέπει;

Οικόπεδο και Εγκαταστάσεις αποπληρώθηκαν από τα περισσεύματα της Σχολής από ενισχύσεις του Επιμελητηρίου και από δάνεια που λήφθηκαν με την εγγύηση του Επιμελητηρίου και με ασφάλιση του κτιρίου για φωτιά γιατί ήταν όρος του δανείου.
Α! ναι χρησιμοποιήθηκε και το Σχέδιο Marshal. Πήρε ο Δημόκριτος ενίσχυση από το Σχέδιο Marshal. Βοήθεια το χαρακτήρισαν τότε (1950) δάνειο το χαρακτήρισαν μετά (1964). Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της βοήθειας ήταν σε κάποια μηχανήματα και ένα μέρος ήταν για κτιριακές εγκαταστάσεις Συνολικά αυτή η βοήθεια που μετά έγινε δάνειο ήταν με τις μεταπολεμικές δραχμές 500.000.000 ενώ μετά το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το 1964 τις εκτίμησε σε 3.200.000 δρχ.
Απλά να θυμίσω το θυμούνται άλλωστε και νυν μέλη του Δ.Σ. του Επιμελητηρίου (από αυτούς που αμφισβητούν το ιδιοκτησιακό) ότι αυτά τα μηχανήματα (ορισμένα ακόμα μέσα στα ξύλινα κιβώτια όπως ήταν από το σχέδιο Marshal) προσφέρθηκαν στις Τεχνικές Σχολές του Δημοσίου.
Ας επανέλθουμε στο σχέδιο Marshal.
Κόπτονται ορισμένοι και λένε ψευδώς ότι όλα έγιναν με το σχέδιο Μarshal. Ουδέν ψευδέστερο από αυτό. Όπως είπαμε ο Δημόκριτος το 1950 έλαβε μία βοήθεια. Αυτή η βοήθεια το 1964 εκτιμήθηκε από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους σε 3.200.000 περίπου και το Γενικό Λογιστήριο ζήτησε την αποπληρωμή του και μάλιστα έντοκο με 2% και όρισε και τρόπο αποπληρωμής.

Από τότε άρχισε μία αλληλογραφία με εκατοντάδες σελίδες. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πως η βοήθεια έγινε δάνειο και μάλιστα έντοκο. Οι πληρωμές των δόσεων δεν γινόντουσαν και το ποσό αυξανόταν. Παράλληλα άρχισαν οι ενέργειες κατάσχεσης αρχής γενομένης από κατασχέσεις χρημάτων που προέρχονταν από ενισχύσεις των διδάκτρων των μαθητών.

Τελικά από την Δ.Ο.Υ. Χαλκίδος εκδόθηκε η υπ αρ. 8815/13.2.1994 ειδοποίηση για ποσό που μαζί με τους τόκους άγγιζε τα 8.000.000 δρχ. Και τότε το Επιμελητήριο πήρε την απόφαση και επί προεδρίας Ευαγγέλου Σταύρου και με Οικον. Επόπτη τον Αντώνη Σιδεράκη γίνεται ρύθμιση (της βοήθειας που έγινε δάνειο) για εξόφληση σε 8 δόσεις και έτσι αποφεύχθηκε η κατάσχεση μία κατάσχεση ενός ιδιωτικού χώρου από το Δημόσιο.
Αυτό λοιπόν ήταν η βοήθεια από το σχέδιο Marshal;
Για ποιο λοιπόν σχέδιο Marshal μιλάνε όσοι μιλάνε ;
Τα οικόπεδα και τα κτίρια γίνανε από τα δίδακτρα των μαθητών και τις ενισχύσεις του Επιμελητηρίου. Κανείς από αυτούς που σήμερα κόπτονται για το … ιδιοκτησιακό του Δημοκρίτου δεν ήρθε να βοηθήσει.
Μόνο το Επιμελητήριο είχε υποχρέωση κα ανταπεξήλθε σε αυτή την υποχρέωση ως όφειλε άλλωστε.

Για να ολοκληρώσουμε το ιστορικό και να έρθουμε και στην επικρατούσα κατάσταση θα πω ότι με την μεταρρύθμιση του 1977 επί αειμνήστου Γεωργίου Ράλλη φαίνεται ότι το κράτος θέλησε να πάρει το βάρος της εκπαίδευσης στα χέρια του και ναι μεν δεν καταργεί τις ιδιωτικές σχολές αλλά οι όροι του παιχνιδιού είναι τέτοιοι που δεν δίνουν περιθώρια και αρχίζει η συρρίκνωση του Δημοκρίτου για να καταλήξει το 1988 στο οριστικό κλείσιμο. Οι όποιες προσπάθειες για αλλαγή κατεύθυνσης δεν απέδωσαν. Το Ναυτικό Λύκειο που ήταν και η τελευταία δραστηριότητά του ναυάγησε κάτω από την κρίση της ναυτιλίας που μάστιζε την χώρα μας εκείνη την περίοδο.
Καθ όλη τη διάρκεια λειτουργίας της σχολή αλλά κυρίως τα τελευταία δεκαετία πριν το κλείσιμό της είχε μεγάλα ελλείμματα. Ποιός τα κάλυπτε αυτά. Είμαι σε θέση να γνωρίζω (φαίνονται άλλωστε από τα διαχειριστικά βιβλία του Επιμελητηρίου εκτός αν τα αμφισβητούμε και αυτά) ότι ετησίως δινόντουσαν επιχορηγήσεις προς την σχολή της τάξεως των 3.000.000 ακόμα και 5.000.000 δρχ. (τότε – αντιλαμβάνεστε την αξία των χρημάτων).
Και βέβαια το υπάρχον τότε προσωπικό απορροφήθηκε από το Επιμελητήριο ως άλλωστε όφειλε. Δεν το πήρε καμία Νομαρχία κανένας Δήμος κανένα Δημόσιο.

Και ερχόμαστε σε ένα καίριο και σοβαρό σημείο. Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση έχοντας στεγαστικές ανάγκες για το 5ο Γυμνάσιο ζητά από το Επιμελητήριο το Επιμελητήριο με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου εγκρίνει και νοικιάζεται το 1988 χώρος 1380 μ2 αντί του ποσού των 335.000 δρχ. το μήνα και λίγο αργότερα το Επιμελητήριο νοικιάζει άλλες 3 αίθουσες στο 5ο Γυμνάσιο αντί του ποσού των 100.000 δρχ. το μήνα.
Να θυμίσουμε απλά ότι αίθουσες του Δημοκρίτου είχε νοικιάσει από το Επιμελητήριο και ο Δήμος Χαλκιδέων καθώς και ένας Γυμναστικός Σύλλογος η Κινηματογραφική Λέσχη κ.α.
Και να το οξύμορο!
Όταν ήρθε το Κτηματολόγιο και πήγε το Επιμελητήριο και έκανε την δήλωση πήγε άκουσον – άκουσον και το Δημόσιο και έκανε δήλωση. Δηλαδή το Δημόσιο έκανε δήλωση ιδιοκτησίας για το ακίνητο στο οποίο επί σειρά ετών πλήρωνε ενοίκιο στο Επιμελητήριο! Ποιος να το ακούσει και ποιος να το πιστέψει. Και όμως είναι αληθινό.Και δεν είναι μόνο αυτό. Το 2003 κάνει προσφυγή στο Πρωτοδικείο Χαλκίδας και διεκδικεί την κυριότητα του Δημοκρίτου.
Και φυσικά την χάνει την δίκη αφού η ιδιοκτησία είναι του Επιμελητηρίου και αφού το επιβεβαίωσε και η δικαστική απόφαση.
Δεν σταματάει όμως εδώ.
Το Δημόσιο κάνει Έφεση!
Και τι περίμενε βέβαια κανείς να ακούσει ότι το Επιμελητήριο θα έχανε την κυριότητα ;
Όχι βέβαια ! Το Επιμελητήριο κερδίζει την δίκη η Ιδιοκτησία του Επιμελητηρίου Ευβοίας στο ακίνητο του Δημοκρίτου δεν αμφισβητείται τουλάχιστον από την δικαιοσύνη αυτό εμάς μας αρκεί.
Τώρα αν κάποιοι θα έλεγα ανεγκέφαλοι συνεχίζουν να αμφισβητούν το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Δημοκρίτου ας το διεκδικήσουν δικαστικά. Το Επιμελητήριο δεν έχει να φοβηθεί τίποτε!!!

Και τώρα μερικά σχόλια όσον αφορά την αξιοποίηση του χώρου του Δημοκρίτου και τις αντιδράσεις που προέκυψαν και οι οποίες αντιδράσεις κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν παρακινούμενες.

Τι είπε το Επιμελητήριο; Θέλω να αξιοποιήσω τον χώρο αυτό.

Τι θέλουμε να κάνουμε; Ένα μόνιμο εκθετήριο. Ωραία! Ας το εντάξουμε σε ένα πρόγραμμα. Το εντάξαμε στο πρόγραμμα Leader και ξεκίνησε η δημιουργία ενός μόνιμου εκθετηρίου επιφανείας 1.400 περίπου τετραγωνικών μέτρων.

Για κακή μας τύχη μεσολαβούν οι σεισμοί του Σεπτεμβρίου του 1999 και το έργο σταματά γιατί το κτίριο δεν έχει πλέον στατική επάρκεια. Έτσι λοιπόν μία πρώτη σκέψη αξιοποίησης του Δημοκρίτου πέφτει στο κενό. Βλέπετε μέχρι τότε το Επιμελητήριο δεν είχε κάνει αναφορά σε κατεδάφιση του υπάρχοντος κτιρίου μέχρι τότε το Επιμελητήριο προσπαθούσε να αξιοποιήσει το κτίριο με επισκευές και μεταρρυθμίσεις. Αφού όμως κρίθηκε ότι το κτίριο δεν έχει στατική επάρκεια οδηγούμαστε σε μία άλλη λύση.
Την δημιουργία νέου κτιρίου με πολλαπλές χρήσεις.
Πως θα γίνει αυτό και με τί χρήματα; Η Διοίκηση του Επιμελητηρίου και δεν θα την κρίνω εγώ γι αυτό έκρινε ότι τα οικονομικά του Επιμελητηρίου είναι τέτοια που δεν επιτρέπουν την λήψη μιας απόφασης για ανέγερση νέου κτιρίου με ίδιους πόρους. Μια τέτοια απόφαση θα υποθήκευε το μέλλον του Επιμελητηρίου και θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο τα όποια περιουσιακά του στοιχεία άρα και αυτό τούτο τον Δημόκριτο.

Έτσι λοιπόν και με την συνεργασία τεχνικών και νομικών συμβούλων οδηγήθηκε η Διοίκηση του Επιμελητηρίου στην λήψη απόφασης για αξιοποίηση του χώρου με το σύστημα της αντιπαροχής.
Από εδώ και πέρα ξέσπασε ένας μονόπλευρος θα έλεγα πόλεμος. Οργανωμένες ομάδες επιτέθηκαν στο Επιμελητήριο και τα Μέλη της Διοίκησης που ψήφισαν την απόφαση.
Εξέφραζαν την … βεβαιότητα ότι εκεί στον Δημόκριτο θα γίνει ένα … τερατούργημα.
Τόνιζαν ότι δεν θέλουμε άλλο τσιμέντο!
Ότι θέλουμε πράσινο και παιδικές χαρές!
Ότι θα υπάρξει κυκλοφοριακό χάος στην περιοχή (έγιναν και συγκοινωνιολόγοι οι αθεόφοβοι)!
Ότι Ότι Ότι….. λες και αυτοί μόνο αγαπούσαν την Χαλκίδα και οι διοικούντες το Επιμελητήριο ήταν οι δήμιοί της.
Και βέβαια είπαν ότι υπάρχει θέμα ιδιοκτησιακού και μάλιστα ένας από τους επώνυμους είπε ότι θα ασκήσει πίεση ώστε να γίνει αναίρεση στον Άρειο Πάγο.
Άλλος υποστήριζε επί σειρά ημερών στα ραδιόφωνα ότι …. τώρα ανοίγει το ιδιοκτησιακό.
Τέλος πάντων δεν υπάρχει ίχνος ντροπής;

Δεν σεβόμαστε ένα φορέα με 15.000 μέλη (τον μεγαλύτερο φορέα του Νομού με ιστορία 80 χρόνων) που έχει εκλεγμένη δημοκρατικά διοίκηση και που μπορεί να αποφασίζει για τα του οίκου του ; Τι προσπαθούνε να κάνουν να πατρονάρουν τους διοικούντες το Επιμελητήριο και να τους οδηγήσουν σε αποφάσεις που αυτοί θέλουν ; Δηλαδή τίποτε;
Έχουμε σαν χώρα ένα σύνταγμα που προστατεύει την ιδιοκτησία. Δεν σεβόμαστε τις ιδιοκτησίες ; Ποιος από αυτούς που αντιστέκονται στην αξιοποίηση του Δημοκρίτου και θέλουν το οικόπεδο πλατεία έδωσε το οικόπεδό του για πλατεία; ( ποιος άραγε ήταν αυτός που είχε οικόπεδο δίπλα στον Δημόκριτο το έδωσε αντιπαροχή έκτισε ένα οκταόροφο κτίριο και τώρα φωνάζει ώστε ο Δημόκριτος να γίνει πλατεία; Γιατί δεν έδωσε το δικό του; και αφού αυτός χρησιμοποίησε την αντιπαροχή γιατί φώναζε μέσα στην συνεδρίαση του Δ.Σ. του Επιμελητηρίου κατά της αντιπαροχής;)
Με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο ;

Τι είπε το Επιμελητήριο: θέλω να αξιοποιήσω αυτό το χώρο!
Να κάνω νέους χώρους για αυτό τούτο το Επιμελητήριο να κάνω χώρους για τις επαγγελματικές οργανώσεις να φτιάξω ένα συνεδριακό κέντρο που έχει ανάγκη η περιοχή να κάνω χώρους για εκπαίδευση με προδιαγραφές σχολής για να συνεχιστεί η ιστορία και να υπάρχει σύνδεση με το παρελθόν να κάνουμε ένα μουσείο του Δημοκρίτου και εκθεσιακούς χώρους για μόνιμη προβολή των Ευβοϊκών Προϊόντων να κάνουμε πάρκινκ κ.λ.π. και βέβαια ο ανάδοχος του έργου θα έκανε και αυτός κάποιους χώρους για να βγάλει τα έξοδά του και που αυτοί οι χώροι δεν θα είναι ανεξέλεγκτοι αλλά κάτω από σαφείς όρους που θα βάλει το Επιμελητήριο και που οι όροι αυτοί θα συμβαδίζουν με το κοινό αίσθημα. Θα έβλαπτε δηλαδή αν κάποιοι χώροι ιδιοκτησίας του αναδόχου αποτελούσαν την έδρα ενός επιχειρηματικού πάρκου;
Θέλουμε λένε πολλοί αναπτυξιακά έργα.
Υπάρχει πιο αναπτυξιακό έργο από αυτό;
Δεν αποτελεί ανάπτυξη η Δημιουργία Συνεδριακού Κέντρου;
Δεν αποτελεί ανάπτυξη η δημιουργία χώρων εκπαίδευσης;
Δεν συμβάλει στην ανάπτυξη αποκέντρωση;

Μα θα μου πείτε για ποια ανάπτυξη μιλάμε.
Την ανάπτυξη κάποιοι την βλέπουν κατά πως τους βολεύει.
Να θυμηθούμε γιατί δεν αξιοποιήθηκε η περιοχή τα Αστέρια;
Να θυμηθούμε γιατί δεν έγινε η Μαρίνα;
Να θυμηθούμε γιατί καθυστέρησε το κτίριο του Διοικητηρίου και επιβαρύνθηκε η Νομαρχία δηλαδή όλοι εμείς με πολλά εκατομμύρια;

Μήπως τελικά μας δέρνει κάποια κατάρα και αντιστεκόμαστε σε κάθε είδος ανάπτυξης;

Ας το σκεφτούμε και ας μας φωτίσει ο Θεός.
Και κλείνοντας σαν φόρο τιμής σε αυτούς που είχαν το όραμα παραθέτω απόσπασμα από το πρακτικό της 15ης Φεβρουαρίου 1947 του Διοικητικού Συμβουλίου της Σχολής.

Τέλος δεν θα πρέπει να παραβλέψω και το γεγονός ότι ο τότε υπουργός αείμνηστος Κώστας Καλλίας βοήθησε πολύ στο στήσιμο της σχολής.

 

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΑΚΤΙΚΟΥ

 

                                                 ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΕΥΒΟΙΑΣ

 

 

                 Εν Χαλκίδι τη 11 Φεβρουαρίου 1947 ημέραν Τρίτην και ώραν 12ην    μεσημβρινήν – Το Διοικητικό Συμβούλιον του Περιφερειακού Επιμελητηρίου Ευβοίας κατόπιν προσκλήσεως του κ. Προέδρου αυτού Ι. Αισώπου συνήλθεν εις σύσκεψιν εν τη αιθούση των Συνεδριάσεων των Γραφείων αυτού/ Μέγαρον Τραπέζης Αθηνών / παρόντων των μελών αυτού 1) Ι. Αισώπου 2) Ι. Περδίκη 3) Κ. Λινάρδου 4) Γ. Αληφαρμάκη 5) Αντ. Μουστάκα 6) Ευάγ. Καστριώτου 7) Π. Πανουσίου 8) Γ. Ζορμπαλά 9) Ν. Ανθίμου 10) Γ. Βαϊμάκη 11) Αχιλλ. Μελισσάρη 12) Γεωργ. Αγγελέτου προς σύσκεψιν και λήψιν αποφάσεως επί του ως κάτωθι Θέματος.-

 

ΘΕΜΑ :  Περί ιδρύσεως εν Χαλκίδι Μέσης Τεχνικής Σχολής.-           

Ο κ.Πρόεδρος λαβών τον λόγον …………………………………….

Απευθυνόμενος δε προς τα παριστάμενα Μέλη του Δ.Συμβουλίου ετόνισεν τη ανάγκην ιδρύσεως Νυκτερινών Σχολών εν τη Πόλει μας αι οποίαι πρόκειται να εξυπηρετήσουν την μέλλουσαν εργαζόμενην γενεάν και να την απασχολήσουν και την/μορφώσουν ούτως ώστε να γίνη όχι μόνον καλοί Τεχνίται και Επαγγελματίαι αλλά και άριστοι πολίται χριστοί και εργατικοί οικογενειάρχαι αναφέρων ως παράδειγμα την προ δεκαπενταετίας ιδρυθείσαν υπ αυτού ως Προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου Νυκτερινήν Σχολήν Εμποροϋπαλλήλων  Χαλκίδος η οποία είχεν φέρει άριστα αποτελέσματα.

 

Κατόπιν τούτου προτείνει όπως ιδρυθή κατά πρώτον εν τη Πόλει μας Επαγγελματική Σχολή κατά το σύστημα της Σχολής Ηφαίστου ……………….

 

Επιφυλάσσεται δε όπως εις τον Νέον Προϋπολογισμόν χρήσεως 1947-48 (*) εγγράψη Κονδύλιον δια τον σκοπόν τούτον.-

 

Κατόπιν των ανωτέρω το Συμβούλιον αναγνωρίσαν την ανάγκην και σπουδαιότητα της ιδρύσεως της εν λόγω Σχολής Αποφασίζει ομοφώνως την ίδρυσιν της Σχολής ταύτης ……………….

 

Μη υπάρχοντος ετέρου θέματος λύεται η Συνεδρίασις περί ώραν 1230 μ. μεσημβρινήν συνταχθέντος εις του παρόντος Πρακτικού.-

 

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ

 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                          ΤΑ ΜΕΛΗ

————-

(*) Οι προϋπολογισμοί την εποχή εκείνη συνάσσονταν τον Απρίλιο κάθε έτους και αφορούσαν την περίοδο Ιούλιος μέχρι και Ιούνιο επομένου έτους.